علائم آبله میمون شناسایی شد| چه کسانی آبله میمون می گیرند؟
آبله میمون یک بیماری ویروسی نادر است که پیش از این صرفا در برخی کشورهای غرب قاره آفریقا مشاهده می شد، اما چند هفته ای است شاهد شیوع ویروس آبله میمون در آمریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه، اسپانیا و بسیاری از دیگر کشورهای اروپایی هستیم.
دکتر مینو محرز، متخصص بیماری های عفونی با تاکید بر احتمال شیوع آبله میمون در ایران در آینده ای نزدیک گفت: با توجه به ارتباطات گسترده جهانی، وقتی یک بیماری ویروسی در بسیاری از کشورهای دنیا مشاهده می شود، ما خیلی زود باید منتظر مشاهده موارد ابتلا به آن در ایران باشیم. به همین دلیل، مسئولان بهداشتی کشور باید آمادگی نظام سلامت ایران را برای تشخیص، توالی یابی و تدوین پروتکل درمانی آبله میمون بالا ببرند.
آبله میمون یک بیماری ویروسی نادر است که پیش از این صرفا در برخی کشورهای غرب قاره آفریقا مشاهده می شد، اما چند هفته ای است شاهد شیوع ویروس آبله میمون در آمریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه، اسپانیا و بسیاری از دیگر کشورهای اروپایی هستیم. خوشبختانه واکسن آبله میمون در جهان تولید شده، اما هنوز درمانی قطعی برای این بیماری کشف نشده است؛ اگرچه به نظر می رسد برخی داروهای موثر برای درمان انواع دیگر آبله، روی آبله میمون هم موثر باشند.
آبله میمون چیست و چگونه منتقل می شود؟
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در شرایطی که دنیا در حال خروج از همه گیری ویروس منحوس کرونا است، چند روزی است که شیوع یک ویروس تازه در کشورهای مختلف، مقامات بهداشتی جهان را نگران کرده است. این ویروس، «آبله میمون» نام دارد که شدت همه گیری آن از کرونا کمتر، اما کشندگی آن از کرونا بیشتر است؛ به نحوی که آخرین تحقیقات سازمان بهداشت جهانی نشان می دهد با وجود این که آبله میمون به راحتی بین انسان ها منتقل نمی شود، اما به طور متوسط از هر ده مبتلا به آن یک نفر جان خود را از دست می دهد.
مهمترین علامت آبله میمون مانند آبله مرغان بثورات پوستی یا همان جوش هایی است که روی پوست ظاهر می شود. البته علایم اولیه دیگری مانند تب، سردرد، دردهای عضلانی، کمردرد، تورم غدد لنفاوی، لرز و خستگی نیز از نشانه های آبله میمون به حساب می آیند. بثورات پوستی این بیماری نیز اغلب از صورت شروع می شود و سپس به سایر قسمت های بدن از جمله دست ها و اندام تناسلی گسترش می یابد.
شدت انتقال آبله میمون از آبله مرغان کمتر است، اما تماس مستقیم با فرد دچار این بیماری بخصوص از ناحیه جنسی یا لمس بثورات پوستی ناشی از این ویروس می تواند باعث انتقال آبله میمون شود. خاستگاه اصلی شیوع آبله میمون در جهان، غرب قاره آفریقا است، اما در دور جدید شیوع این بیماری نادر، مواردی از ابتلا به آن در آمریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه، پرتغال، اسپانیا، ایتالیا، سوئد و ... شناسایی شده است.
جوش های پوستی، مهمترین علامت آبله میمون
اگرچه آبله میمون به عنوان یک بیماری مقاربتی دسته بندی نمی شود، اما بسیاری از موارد ابتلا به این بیماری در آمریکا و اروپا مربوط به مردانی بوده است که با مردان دیگر رابطه جنسی داشته اند. به همین دلیل، مقامات بهداشتی انگلیس تاکید داشته اند که آبله میمون به شدت در شبکه های جنسی شایع شده و بهتر است مردان همجنسگرا و دوجنسگرا در انگلیس در صورت مشاهده جوش های پوستی نامنظم به پزشک سلامت جنسی مراجعه کنند. البته باید توجه داشت که رابطه جنسی تنها راه ابتلا به آبله میمون نیست و افراد ممکن است فارغ از برقراری رابطه جنسی نیز به این بیماری مبتلا شوند.
خوشبختانه آبله میمون واکسن دارد، اما به دلیل نادر بودن این بیماری، تعداد واکسن های ساخته شده برای آن در سطح جهان کافی نیست. در روزهای اخیر کشورهایی مثل آمریکا و انگلیس برای خرید واکسن آبله میمون به تکاپو افتاده اند و در خبرها آمده است که ایالات متحده به تنهایی 13 میلیون از این واکسن را پیش خرید کرده است. همچنین تعداد انگشت شماری از داروهای ضد ویروس برای انواع آبله وجود دارد که به نظر می رسد برخی از آنها می تواند روی آبله میمون موثر باشد. بنابراین با توجه به این که احتمال شیوع آبله میمون در ایران دور از انتظار نیست، مسئولان بهداشتی کشور باید هرچه زودتر برای تهیه واکسن و داروهای موثر برای آبله میمون اقدام کنند.
این نکته ای است که دکتر مینو محرز، متخصص بیماری های عفونی در گفت و گو با رکنا روی آن دست گذاشت و اظهار داشت: آبله میمون یک بیماری ویروسی نادر است که پیش از این فقط در برخی کشورهای آفریقایی مشاهده شده بود، اما اکنون به کشورهای آمریکایی و اروپایی گسترش یافته است. البته با توجه به نادر بودن این بیماری، هنوز روش معینی برای درمان آن شناخته نشده است.
وی افزود: مهمترین نشانه آبله میمون مانند سایر انواع آبله، بثورات پوستی است و به نظر می رسد داروهایی که برای درمان آبله مرغان موثر است، روی این ویروس هم موثر خواهد بود. اما هنوز اطلاعات متخصصان بهداشتی جهان در این زمینه کافی نیست و سازمان بهداشت جهانی نیز هنوز پروتکل معینی را برای درمان این بیماری پیشنهاد نکرده است.