این مرد پرافتخارترین مربی لیگ برتر است+بیوگرافی

 اردشیر قلعه‌نویی معروف به امیر قلعه‌نویی (زاده ۱ آذر ۱۳۴۲ در تهران و اصالت امیر قلعه‌نویی نیشابوری است) و مربی فوتبال اهل ایران است. وی سابقه سرمربیگری تیم ملی فوتبال ایران را دارد.

چکیده ای از بیوگرافی امیر قلعه نوعی

نام کامل: اردشیر قلعه‌نویی

نام و نام خانوادگی: امیر قلعه‌نویی

زادروز : ۱ آذر ۱۳۴۲

محل تولد : تهران

سمت : مربی فوتبال

باشگاه کنونی: گل‌گهر (سرمربی)

بیوگرافی امیر قلعه‌نویی:

اردشیر قلعه‌نویی معروف به امیر قلعه‌نویی (زاده ۱۳۴۲ در تهران) سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال ایران است. او اهل محله نازی‌آباد تهران است. پدرش نام‌های اردشیر و بابک را برای او و برادرش انتخاب کرد، اما از همان کودکی بیشتر با نام امیر صدایش می‌کردند. در هفت سالگی پدرش را از دست داد و از آن به بعد مجبور به کار کردن شد و در کنار آن فوتبال را هم دنبال کرد. امیر قلعه نویی  پسری به نام محمد هوتن و یک دختر به نام خاتون دارد.

دوران بازی امیر قلعه‌نویی

امیر قلعه‌نویی در سال ۱۳۶۰ به تیم ملی جوانان دعوت شد که نمایش قابل قبولی هم از خود ارائه کرد و در اسفند ۱۳۶۰ از تیم راه آهن به شاهین رفت. شاهین در آن زمان ملی پوشان زیادی داشت. او اواسط لیگ سال ۶۶ پس از پیروزی ۲ بر صفر برابر پرسپولیس، شاهین را ترک کرد و به السد قطر رفت. امیر زمستان ۱۳۶۷ به تهران بازگشت و این بار سراغ باشگاه استقلال تهران رفت، پای میز قرارداد نشست و پیراهن آبی را بر تن کرد.

اولین بازی امیر قلعه نویی به عنوان بازیکن استقلال در 19 اسفند سال 1367 مقابل پرسپولیس رقم خورد. این بازی که در مرحله یک چهارم نهایی جام حذفی برگزار می‌شد به پنالتی کشیده شد و امیر قلعه نویی پنالتی‌اش را از دست داد.

این بازیکن خلاق تا پایان دوره بازیگری‌اش تنها ۱۹ بازی ملی انجام داد که اتفاقاً ۱۸ بازی آن در سن ۳۰ سالگی به بعد رخ داد. امیر اولین‌بار توسط ناصر ابراهیمی در سال ۱۳۶۴ به تیم ملی دعوت شد.

امیر قلعه‌نویی در اردیبهشت سال ۱۳۶۵ همراه تیم ملی به چین سفر کرد و اولین‌بار پیراهن تیم ملی الف را بر تن کرد اما تا سال ۱۳۷۲ هیچگاه مجدداً به تیم ملی فراخوانده نشد. در کارنامه ملی قلعه نویی تنها یک گل زده آن هم به کویت دیده می‌شود.

مصدومیت "امیر قلعه‌نویی" و خداحافظی از فوتبال

قلعه نویی چندین بار در دوران بازیگری مصدوم شد و دو مرتبه مصدومیت جدی را تجربه کرد. بار اول در سال 1371 و بار دوم آن در سال 1375 دچار مصدومیت شدید و طولانی شد که نهایتاً به خداحافظی او از فوتبال انجامید. تبعات مصدومیت شدید زانو در دوران پس از بازی هم همراه وی بود و چندین بار ناچار به جراحی زانو شد.

دوران مربیگری امیر قلعه‌نویی

امیر قلعه‌نویی در طول دوران مربیگری اش کارنامه موفقی از خود به جا گذاشته است. او به عنوان سرمربی همراه با تیم‌های مختلف توانسته به افتخاراتی دست یابد. وی سابقه مربیگری در تیم ملی و تیم‌های باشگاهی برق تهران، کشاورز، استقلال اهواز، استقلال تهران ،تراکتورسازی و سپاهان را دارد.

او تیم استقلال تهران را در مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران در سالهای ۱۳۸۵، ۱۳۸۸ و ۱۳۹۲، و تیم سپاهان اصفهان را هم سالهای ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ به مقام قهرمانی رساند. وی هم‌اکنون با ۵ بار قهرمانی به همراه تیم‌های استقلال و سپاهان، دو نایب قهرمانی به همراه تیم‌های استقلال و تراکتورسازی تبریز، و یک مقام سومی به همراه تیم استقلال، پرافتخارترین مربی لیگ برتر فوتبال ایران است. ضمن اینکه وی توانسته دو قهرمانی در سال‌های ۱۳۸۱ و ۱۳۸۷ و یک نایب قهرمانی در سال ۱۳۸۳ در جام حذفی ایران به همراه تیم استقلال تهران به دست‌آورد.

مربیگری تیم ملی فوتبال ایران

با رفتن برانکو ایوانکوویچ کروات در ۱۷ مرداد ۸۵ قلعه‌نویی به عنوان سرمربی تیم‌ملی انتخاب شد تا تیم را آماده حضور در جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۰۷ کند. وی برای هدایت تیم ملی از همکاری ناصر ابراهیمی، ابراهیم‌زاده، پیروانی، آقاجانیان، کریم بوستانی و مظلومی در کادر فنی تیم ملی استفاده کرد.

تیم ملی در مسابقات انتخابی جام ملتهای آسیای ۲۰۰۷ با کسب ۴ پیروزی و ۲ تساوی مقام نخست گروهش را با ۳ امتیاز بالاتر از کره جنوبی کسب کرد. در رقابتهای مرحله نهایی جام ملت‌های آسیا (۲۰۰۷)، تیم ملی ایران پس از صدر نشینی در گروه با ۷ امتیاز و بالاتر ایستادن از ازبکستان و چین در مرحله گروهی، در یک چهارم نهایی با ضربات پنالتی در مقابل کره جنوبی حذف شد. او مسئولیت ناکامی را برعهده گرفت و گفت:«در این ناکامی تمام تقصیرها متوجه من است و نباید از بازیکنان انتقاد کرد.»

پیروزی ۸ بر یک مقابل جاماییکا بهترین نتیجه و شکست ۴ بر صفر مقابل مکزیک در بازی دوستانه بدترین نتیجه قلعه‌نویی با تیم‌ملی ایران بود.او در طی دوران مربیگریش در تیم ملی، در ۱۷ بازی ۱۰ برد، ۶ مساوی و ۱ باخت داشت و رکورد ۲٫۱ امتیاز در هر بازی را ثبت کرد. پس از جدایی از تیم ملی و در انتهای سال ۲۰۰۷، در جمع سه نامزد عنوان بهترین مربی سال آسیا معرفی شد که نهایتاً موفق به کسب این عنوان نشد.